“Papa, ik zit niet goed in mijn vel… Ik zit eigenlijk in het verkeerde vel.”

Jan, hoe begon het voor jullie?

Jan: “Zo’n vijf jaar terug vertelde mijn kind me: ‘papa, ik val op hetzelfde geslacht’. Wij waren als ouders fijn verrast. We vonden het leuk dat het zo duidelijk geworden was, we hadden er ook totaal geen probleem mee. We spraken wel onze bezorgdheid uit, want in deze harde wereld staat nog niet iedereen positief tegen die gevoelens. Jammer genoeg.”

Jan: “Maar enkele maanden na dat fijne nieuws kwam die plots in een donkere periode terecht. Een vriend was voor een trein gesprongen, er waren dingen op school die immense stress gaven… Alles samen zorgde dat ervoor dat ons kind in een depressie raakte. Daarop heeft die een break van school genomen en vervolgens gaan praten met een psychiater. Door de gesprekken kwam die tot inzichten over zichzelf. En dan staat die plots op een dag voor je en zegt: ‘papa, ik zit niet goed in mijn vel… Ik zit in het verkeerde vel.’

Hoe beleef je die momenten als ouder?

Jan: “Je ziet je kind lijden. Dat gaat als ouder recht door je hart. Je kind dat zich als een hoopje ellende in de zetel opbolt, dat wil je niet. Maar we hebben zeer goede begeleiding gekregen, wat maakt dat hij vandaag de man geworden is die hij wou zijn. En daar kan ik heel blij van worden.”

Jan: “Nu, ik wil dat niet romantiseren. Ik was best wel bang. Hoe gaan anderen met hem omgaan? Gaat hij ooit een normaal leven hebben? Maar het lijkt wel mee te vallen. Hij heeft zijn vriendengroep en omgeving gevonden.”

Inclusie en diversiteit zijn voor jou geen abstracte begrippen, maar een dagelijkse realiteit. Hoe voel jij die waarden bij ING?

Jan: “Ik vind het inspirerend hoe dit hier op de werkvloer leeft. Ik ben hier altijd zeer open geweest over mijn privésituatie. En dat werd altijd geaccepteerd, over de teams, culturen en nationaliteiten heen. Ik heb niet één negatieve reactie gehad. In tegendeel! Er was net interesse, een haast continue stroom van medeleven en… normaliteit zelfs. Dat greep me enorm aan. Er kwam ook de oprechte oproep van de collega’s: ‘Jan, ga gerust even naar huis en neem je tijd om er te zijn voor je familie’. Wauw!”

Vond je die ‘normaliteit’ abnormaal?

Jan: “Ik ben mij ervan bewust dat het een geprivilegieerd verhaal is. Sommige vrienden van mijn zoon uit de queer community krijgen thuis veel problemen bij hun coming-out, verliezen hun omgeving… Dus ik vermoed dat er op de arbeidsmarkt ook niet altijd zo open zal gereageerd worden. Dat maakt het net zo warm en empowering dat die openheid en normaliteit hier bij ING er net wel is.”

Wat denk je dan als ouder?

Jan: “Dat moet heel hard zijn voor die kinderen. Kijk, je houdt van je kinderen om wie ze zijn, toch? Niet om wat je verwacht dat ze later zullen worden. Focus op je kind, niet op denkbeelden of achterhaalde verwachtingen waarmee jij zit. En als je het idee loslaat van wat anderen over jou zouden kunnen denken, dan krijg je openheid. Hier bij ons thuis is dat vanzelfsprekend. En dan is het fijn dat op de werkvloer bij ING hetzelfde gevoel heerst.”

Iemand die niet bij ING werkt, zou nochtans kunnen denken dat de bankenwereld een uitgesproken harde wereld is…

Jan (glimlacht breed): “Gelukkig zijn wij geen bank, maar een technologiebedrijf met een banklicentie! Ik werk hier al 28 jaar en toen ik begon was dat in pak en das. Nu is dat een totaal ander bedrijf. Senior managers lopen hier ook in T-shirt rond. En ik vraag me weleens af: wat als ik mijn verhaal in een ander bedrijf had verteld? Wel, ik weet dat ik niet in een bedrijf zou willen werken dat niet zo open is als ING vandaag. Dat is ook een advies waar ik bij zweer: doe een job binnen een bedrijf waar je je goed voelt, waar je gelukkig wordt.”

Hoe ervaar jij dat onze maatschappij, in zijn algemeenheid, omgaat met gender en inclusiviteit?

Jan: “Er is nu een ongelooflijke openheid, wat fantastisch is, maar ik zie de tegenreacties ook wel. Onlangs sprak ik nog met iemand die ‘al die woke-dinges enzo niet verstond’. Volgens hem is het een modeverschijnsel, waarbij jongeren vooral willen meedoen met de rest. Tja… Ik besef dat ik nooit iedereen ga kunnen overtuigen. Toch ben ik ervan overtuigd dat we als beschaving positief evolueren. Er is nog veel mis, maar het gaat in positieve zin. Ik blijf optimistisch. Ooit hebben alle mensen dat ticket richting de 21e eeuw te pakken.” (lacht)

Bedankt om het verhaal van jou en je zoon te delen, Jan, en voor zoveel openheid.

Jan: “Graag gedaan, maar voor mij is dat evident."